ne olursa olsun maçın sonucunu görünce þaþırdım ve çok sevindim. izleyememiþtim çünkü. herhangi bir takımı da yenmedik. oturmuþ, hedefi olan ve iyi sonuçlar alan bir takıma karþı bunu baþardık. bizim için en önemli olan þu aþamada bu idi. dün tanıl abi mail üzerinden konuþurken, "umarım güzel bir maç izlersiniz" demiþtim. o da "güzel maç? 1 veya 3 puan daha önemli" demiþti. gerçekten de öyle. bunları anlatırken kastım "puan alalım da, nasıl olursa olsun" deðil. içinde bulunduðumuz birkaç haftalık dönemden dolayı. ki trabzon maçında beklediðimiz oyuna yakın bir performans seyredeceðimizi düþünüyorum.

tribünün hal-i ahval-i ise gerçekten hiç iyi deðil. bugüne kadar ben de siyasi slogan tarzı tepkilerin stadyumlarda olmasının iyi olduðunu düþünürdüm. ama görünen o ki bu iþ bir þov gibi, eðlence gibi, gösteriþ gibi algılanmıþ. ve þunu da unutmayalım, oradaki baðırtının hayatta ne kadar karþılıðı var? mesela, odtü ormanı için taraftarlar arası maç filan yapıldı. o gün, o tepki çok anlamlıydı. fakat þu an öyle deðil. belirli dakikalarda bazı sloganları atmak bir çeþit görev gibi, rahatlama gibi. bir þey olur, tepkini gösterirsin veya bu olaylar çok daha sıcak olduðunda da yine sesini çıkarırsın. ama tribünü sadece bunun için kullanmak biraz art niyetli oluyor benim açımdan. çünkü oradaki herkesin ilk amacı iyi-kötü güzel bir tribün atmosferinde, sahada da diðer takımlara nazaran daha naif, geçmiþinde bir dolu hikaye barındıran bir takımı seyretmek, desteklemek. bu amaç ne olursa olsun birinci sırada kalmalı...