Þu an bu kelimeleri yazmak bana iþkence gibi geliyor. Ama grubumuzla ilgili tek bilgi kaynaðı bu site olan arkadaþlarımız için daha da gecikmeden yazmak zorundayım.
Bu sabah can dostumuz Ural Nadir'i kaybettik. Cenazesi yarın (24 þubat 2017 cuma) saat 13:00'te Oran, 631 sokak'ta bulunan Pir Sultan Abdal Kültür Merkezi ve Cemevi'nde yapılacak törenin ardından Karþıyaka Mezarlıðı'nda topraða verilecek.
Hepimizin baþısaðolsun
Konu Abreg Çelem tarafından (23-Feb-2017 Saat 21:19 ) deðiþtirilmiþtir.
Yaþım 40’ı geçtiðinden beri yüzümü ıslatmadan aðlamayı beceremiyorum. Yaþıyor olmanın en aðır bedellerinden birisi bana “Aðabey” diye hitap eden güzel insanların bu dünyadan göçüp gitmesine þahit olmak... Dün “Ural’ı kaybettik” diye bir yazı okudum, inanamadım. Hani takımın son dakikada bir gol yer de az bir umutla hakemin ofsayt ya da faul gerekçesiyle golü iptal etmesini umarsın ya, birinin çıkıp bunun doðru olmadıðını söylemesini bekledim. Doðruymuþ.
Televizyon yorumcuları G.Birliði tribünlerinin boþ olduðunu söylediðinde yanlarında olsam “Nasıl boþmuþ... Sen orada kimlerin olduðunu biliyor musun?” diye sorasım gelirdi. Artık kızmam onlara. Ýçinde 100.000 kiþi bile olsa Ural’ın olmadıðı bir G.Birliði tribünü benim için dolu deðildir.
Sadece eþine, dünya güzeli minik kızlarına, Alkaralara, Ankaralılara deðil dünyanın bütün insanlarına sesleniyorum. Hepinizin baþı sað olsun. Sizlere daha yaþanır bir hayat, daha güzel bir dünya sunabilmek için çabalayan çok deðerli bir insanı kaybettiniz.
“Þerefe”lerden sonra gözlerin aþaðıya çevrildiði, yüzdeki mutluluðun yerini mateme bıraktıðı, sessizce, ya da çoðu zaman içten, “burada olmayanlar için” diyerek kadehlerin masaya vurulma ritüelini hiçbir zaman anlamlandıramamıþımdır. Hep garip, hatta saçma gelmiþtir.
Perþembe sabahı 6.30’da Özge, “Urallara gel!” dediðinde, kocaman bir “siktir!” çekip, nefes nefese kalmıþ bir þekilde Urallara doðru gidiyordum. Eve yaklaþtıðımda, loþ geceyi aydınlatan ambulansın yanıp sönen kırmızı ıþıðını görünce, “eyvah!” dedim ve yürüyüþ hızımı azalttım. Nefes alamadıðımı hissediyordum ama çıkmalı, olan biteni görmeliydim…
Ural Abiyi ilk kez 2005 ya da 2006 yılında, muhtemelen, bir maç öncesi/sonrası gittiðimiz Chopin’in barında tek baþına otururken gördüðümü anımsıyorum. Birkaç dakika sonra bizim masaya gelmiþ ve ortamı þenlendirmiþti. Çok fazla güldüðümüzü ve eðlendiðimizi hatırlıyorum. Sonraları eþi Zeynep’le birlikte, çocukluðumun geçtiði Baþçavuþ sokakta oturduklarını öðrenip ara ara uðramaya baþlamıþtım. Bir süre sonra oturduðum evin yakınlarına, Ayrancı’ya taþındılar. Özellikle boþanma sürecimde, her ikisi de yaralarıma o kadar çok merhem oldular ki, bu kocaman yürekli iki insan adeta beni yeniden var ettiler. Neredeyse her akþam iþ çıkıþıma yakın, “mali bak sen seversin”le baþlayan cümlelerle yaptıðı yemeði anlatıp beni akþam yemeðine buyur eden Zeyno’nun sesiyle içim ısınır, evde Ural Abiyle laklak edip özlemini duyduðum aile ortamını yaþardım. Zeyno’nun deyimiyle artık evin küçük oðluydum.
Abreg’le gittiðimiz Karadeniz turu sonrası da soluðu Nadir’lerde almıþ uzun uzun gördüðüm yerlerden bahsetmiþtim. Eve doðru yürürken gereðinde fazla konuþtuðumu fark edip, Ural’a “Abi çok konuþtum bugün kusura bakmayın” dediðimde Ural, “valla mali benim de birkaç kelamım vardı anlattıklarınla ilgili ama bir türlü araya giremedim” deyip gülmüþtü. Ki bilen bilir Ural araya girmek isterse girebilirdi.
Tribün anıları, deplasman anıları, atkı koleksiyonu, isim koymadan yapamadıðımız için Zeyno’dan bol bol laf yediðimiz etkinlikler, saatlerce süren kahvaltılar, midesine kelepçe takıldıðı için çok az yemek yediði günlerde iki tabak birden yiyip bir tabak da paket yaptırıp eve götürdüðü, sonraları onlarca kez yaptıðımız noodle, Kore’den döndüðünde bizlere öðrettiði kimbap, gittiði yerlerden getirdiði farklı içkileri tatma geceleri, büyük bir rekabetin yaþandıðı tabu karþılaþmaları, evde sürekli Eurosport’un açık olması, çikolata geceleri ve elbette hayatımıza renk katan Rafi Abi.
Rafi Abi için Tavukçu’da yaptıðımız “hoþ geldin” gecesinin ardından Zeyno, Ural ve ben arabaya atlayıp Rafi Abiyi oteline bırakmıþtık. “Öyle bir þey içmeden gidilmez” demiþ ve bizi otele davet etmiþti Rafi Abi. Konu konuyu açıyor konuþtukça konuþuyorduk. Bir ara Ural, “Rafi Abi deplasmana gitmeden seni bırakmayız! Ordu’ya gideceðiz, Antep’e gideceðiz, Mersin’e gideceðiz” diye ısrar etmeye baþladı. Rafi Abi, “oðlum ben hastayım o kadar uzaklara gidemem ama Eskiþehir’e gideriz” diyordu ama Ural’ın duracaðı yoktu. Israrla deplasman rotasını hatırlatıp duruyordu. Sonunda Zeyno’ya döndüm “hayırdır” dedim. “Sarhoþ” dedi. Oysa hiç ama hiç sarhoþa benzemiyordu. O günden beri her farklı ortamda onlarca kez kahkahalar içinde bu anıyı anlattım. Her birinde, “evet bi buradakiler bilmiyordu mali” diyerek bana laf atardı ama iþin asıl zevki Ural’a takılmak deðil miydi.
Bilgisayardan birkaç dosya almak için bana gelmiþti Ural Abi. Dosyalar diske kopyalanırken biz de laklak ediyorduk. Birden babasını anlatmaya baþlamıþtı. Uzun uzun anlatmıþtı. Çıkarken bana dönüp, “o kadar az kiþiye babamı anlattım ki mali, sana birden döküldüm” demiþti. Sıkıca sarılmıþtık birbirimize.
Sonra ufaklıklar doðdu hayatlarımıza. Nadir’lerin Ýdil’in olmasına sebep olduðunu iddia ettikleri crumble gecesi en çok anlatılan anılardan biriydi mesela.
Kısa bir süre sonra Toprak katıldı aramıza. “Susmayacaðımı söylemiþtim!” diye bize atarlanan “yer cücesi” Toprakla, “kreþteki tüm arkadaþlarımı seviyorum” diyen sevgi böceði Ýdil arasında kahkahalarla gezindik durduk.
Her biri diðerinden deðerli binlerce anı biriktirdik Ural Abiyle. Mersin dönüþü gidemediðimiz Varda Köprüsü içine oturmuþtu mesela. Yol boyunca Zeyno’ya döndükten sonra da bana onlarca kez, “sana göstereceðim o köprüyü mali sen kafana takma” demiþti. “Gideriz Abi” demiþtim, “ne olacak?”
Önceleri istemsizce, öðrendikten sonra ise büyük bir zevkle Ural Abi’nin kimseye oturtmadıðı koltuðun “özel” yerine oturur ve özellikle ilk günlerde kapmasın diye yerimden kalkmazdım. Bir tür oyundu aramızda ve en çok eðlenen de hep Zeyno olurdu.
Hastaneye yatmadan önce içtiði çorbanın parasını yanında cüzdanı olmadıðı için ödeyememesini dert edip, defalarca “7 lirayı ödeyin” diye tembihleyen, ameliyattan çıkar çıkmaz ilk olarak “parayı ödediniz mi?” diye soran Ural Abi, ameliyattan tam bir hafta sonra yüreðine dokunduðu herkeste kocaman birer boþluk bırakarak aramızdan ayrıldı.
Bu yazıyı yazarken aklıma kadehi masaya vurma ritüeli geldi. Bugüne kadar yüreðime dokunan hiç kimseyi kaybetmediðim için bu ritüelin deðerini anlamadıðımı fark ettim. Bundan sonra her þerefeden sonra, gözlerimi aþaðıya çevirip, yüzümdeki mutluluðun yerini mateme bırakıp, sessizce, “burada olmayanlar için” diyerek kadehimi masaya vuracak ve ardından içkimi yudumlayacaðım.
"Zeynep’in eþi, Ýdil ve Toprak’ın babasıydı, Alkaralar’ın Ural abisiydi, temas ettiði her insanda derin bir iz bırakan, barıþ, spor, kitap ve Gençlerbirliði sevdalısıydı. Çocuklarına güzel bir kütüphane, gurur duyacakları bir isim ve eþsiz bir kültürel miras bıraktı. Birçok insanın yüz yılda gerçekleþtiremeyeceði kadar þeyi kısacık ömrüne sıðdırıp, 23 Þubat 2017 günü bütün tanıyanlarından bir parça götürerek, o eþsiz kahkahasını da yanına alarak aramızdan ayrıldı."
Yetkileriniz
Alıntı
Paylaþ